در سالیانی نه چندان دور ددانی از جنس پلیدی و شرارت با ظاهری عام فریب و روبه صفت پس از سالها مخفی کاری در هفتمین روز از ماه دوم بهار 57 به طور علنی و آشکارا وارد میدان شده و علنا و عملا وابستگی افغانستان را به جماهیر شوروی اعلان نمودند.

این گروه پلید که قصد دین مردم متدین افغانستان را نموده بودند اول با ظاهری مکارانه احساسات مردم را هدف گرفتند تا بتوانند از طریق بدست آوردن دلهاشان دین شان را که قوی ترین عامل مقاومت مردم افغانستان بود بگیرند و رسما افغانستان را نوکر و برده خویش سازند.

خوشبختانه مردمانی نور اندیش و آزاد مسلک نخواستند تن به خفت دهند و ننگ دین فروشی را به پیشانی شان حک کنند؛ لذا ریسمان به دوشان میهن سینه ستبر کرده و در مقابل خصم نابکار قد علم نمودند و بالاخره در هشتم ماه دوم بهار 71 ابراهیم وار تبری بر پیکر شوروی زدند که جهان را از سلطه ی این تندیس پلید نجات دادند.

با آن که افغانستان در این زمینه شاهکار کرد و جهان اسلام را از خطر هیولای شرق نجات داد و حق بود تا کابل به عنوان کعبه ی سیاسی جهان اسلام معرفی میشد اما متاسفانه همسایگانی که خیر این مملکت را نمیخواستند دست به پاس تشکر به دسایسی ناجوانمردانه زدند و کم کم با کشاندن پاش هیولای غرب به خاور میانه و تحریک این هیولا، بر آن شدند که سردمداران جهاد اسلامی را به جان هم بیندازند و این گونه شد که در تاریخ افغانستان ثابت شد که گاهی اوقات نمک هم میگندد.

پس از آن که مجاهدین به قدرت نسبی رسیدند بر سر به تعیین حکومت واحد بین احزاب سیاسی جنگی رخ داد  که چهره ی جهاد مقدس (این فریضه ی الهی) رو به سیاه شدن رفت. از قدیم گفته اند "کفر چون از کعبه خیزد خلق کافر میشوند"

و اینک ازین برادر کشی کسی جز هیولای غرب و همسایگان بدخواه سود نمیبرد.
سودی که از زیر پا شدن خون پاک شهدا به  دست انان میرسید.

صد البته که بلایی که مجاهدین محترم بر سر مردم افغانستان آوردند شوروی و انگلیس نیاورد. اگر مزدوران شوروی و اینگلیس دین و فرهنگ مردم را هدف گرفتند مجاهدین محترم با برادر کشی و غارت گری و نا امنی و فساد انگیزی، انگلیس و شوروی را به اهدافشان رساندند.

نمیخواهم تمام مجاهدین و تمام احزاب را زیر سوال ببرم، ناگفته پیداست که هر گروه نیک و بد دارد؛ چنانچه داشتیم فرماندهان با اخلاص و متدین و خدمتکار که اکثر شان به شهادت رسیدند.
اما چنانچه شواهد و قراین نشان میدهد بعضی از همان مجاهدینی که برای سالروز شهادت شان تعطیلی عمومی اعلام میشود و یا انان که پس از کشته شدن شان عزای ملی اعلام میشود خونخوار ترین و مفسد ترین مجاهد بودند.

ببرهای مهربانی بودند که بر فرزندان افغان دایه گانی مهربانتر از مادر شده بودند.
اما جهاد مجاهدین در مقابل ارتش سرخ شوروی قابل تقدیر است
بنده نیزبه نوبه ی خود هشتم ثور سالروز خروج ارتش شوروی و ورود بیش از هفتاد کشور دیگر (بد تر از شوروی) را به مجاهدین شجاع افغانستان تبریک میگویم.

لطف حق قرین تان